wpisy na blogu

Zmiany w projekcie i dostosowanie do warunków gruntowych poszły w miarę gładko. 25 sierpnia zadzwonila do mnie Pani architekt, że odebrała decyzję ze starostwa. Tradycyjnie nie obyło się bez nerwowych chwil. Któregoś dnia odebrałem od niej telefon z pytaniem, kiedy jej dostarczę miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zmroziło mnie w jednej chwili choć był to upalny środek lipcowego dnia. WTF? Pzecież zostawiłem Pani cały komplet papierów. Taaaak? Na pewno? Tak! Na pewno! No to poszukam.

Po godzinie telefon. Nie ma. Dokumenty rozpłynęły się. Sprawdzono całe biuro i nie ma. Pytanie, kiedy mogę podjechać do gminy po kolejny egzemplarz? Tu zmroziło mnie po raz drugi. A może miałem gorące poty? Nie pamiętam. W każdym razie odpowiedź była jedna. W Koninie będę za 2 tygodnie. Cisza. No to Pani architekt: to ja spróbuję załatwić to sama w gminie. Powodzenia. Gmina, gdzie Panie są żywcem wyjęte z lat 70 ubiegłego wieku. Nie wyglądem tylko mentalnością i poziomem obsługi, rzecz jasna. Gdzie na głupie wydrukowanie papierka z uchwały trzeba czekać 2 tygodnie. Z lekka byłem załamany.

I stał się cud. Na drugi dzień zadzwoniła do mnie Pani Architekt i dumnym głosem rzekła, że wszystko załatwiła. Nie wiem jak to zrobiła ale była skuteczna.

Skoro były już wszystkie papiery trzeba było stanąć do walki z krwiopijcami, wyzyskiwaczami kapitalistycznymi - bankami wszelkiej maści.

Mapa została odebrana. W międzyczasie ustaliłem z Olgą zmiany w projekcie. W zasadzie są dwie. Jedna moja, jedna Olgi. Moja prosta, banalna i prawie bezkosztowa. Wyprostowanie ściany w kuchni o 1 m. Dzięki temu dom zyskał ze 3 m2. Tu obył się bez zbędnych dyskusji. Zatwierdzone przez Olgę. Propozycja Olgi była już bardziej rewolucyjna. Ot, takie rozciągnięci budynku o 1 m. Bo dom jest za mały. Mi tam pasował. Próbowałem pertraktować ale wiecie, jak kobieta się uprze...

No i się uparła.

Zadzwoniłem do kolegi. Kolega ma uprawnienia kierownika budowy. I uprawnienia do projektowania. No więc pomyślałem, że zlecę mu i jedno i drugie. Wiecie, kolega więc będzie dobrze i tanio. Hmmm, zły tok myślenia.

Oczywiście, zrobi, załatwi, o nic się nie muszę martwić. Umówiłem się z nim w sobotę w Koninie aby pogadać i przekazać projekt i resztę dokumentów. Oczywiście nie zapytałem o cenę. Dostał te papiery i umówiliśmy się na termin około 1,5 miesiąca.

Na szczęscie Olga nie dawała mi żyć i kazała dopytać ile weźmie za tą robotę. Rad nie rad w poniedziałek zadzwoniłem do niego. Specjalna cena dla mnie (bo wiesz Arek, jest do zrobienia sporo zmian, to jest pracochłonne) miała wynieść 4,5 do 5 tys. Aż przysiadłem. Rozumiem 2,5 no może 3 tys. Ale 5?

O nie, kolega kolegą ale nie lubię mieć poczucia, że przepłacm.

I znowu lista architektów. I znowu telefony. Choć teraz wykonałem tylko jeden i na nim poprzestałem. Miła pani architekt po wysłuchaniu zakresu zmian podała mi cenę - 2,6 tys. Czy nie brzmi lepiej? Cena obejmowała zmiany w projekcie oraz adaptację.

Od razu zadzwoniłem do kolegi, że jednak rezygnuję bo drogo. Kwasu nie było. Poprosiłem rodziców o odebranie od niego dokumentów.

I poczułem się lepiej.

Pierwsze schody zaczęły się przy wyborze projektu. Duży czy mały, Parter czy poddasze. I tak dalej. Na szczęście moja żona ma podobny gust do mojego i jeśli coś się jej podobało, to podobało się i mi.

Pierwsza wersja to dom około 130 m2 z poddaszem użytkowym. Jakoś naturalnie koncepcja się zmieniła na 120 m2 bez poddasza. Nie pytajcie dlaczego. Nie wiem :-)

Było kilka faworytów, szły łeb w łeb. Ale żaden nie miał tego czegoś. Nie było tego łał!

Aż w końcu trafiliśmy na niego. Antek. Nasz Antek. Miał wszystko czego potrzebowaliśmy. Miał wszystko na swoim miejscu. Był piękny. No i zapadła decyzja. 

Znalazła się niestety w tym miodzie łyżka dziegciu. Ten jeden jedyny miał mieć dach 20 stopni. Niestety źli ludzie w gminie uchwalili, że domy mają mieć nie mniej niż 30 stopni. No i dupa. Konsternacja. Co robimy. Szukamy dalej czy bierzemy wersję z 30 stopni. Przeważyło zauroczenie Antkiem. Zamówienie zostalo złożone.

Firma kurierska zdała egzamin, projekt przywędrował w 3 dni.

W międzyczasie zleciłem (przez telefon oczywiście) geodecie zrobienie mapy do celów projektowych. Nie obyło się bez zgrzytów. Wyselekcjonowałem sobie w internecie kilka numerów telefonów. Pierwszy telefon - pudło - nie odbiera. Drugi - nie ma czasu, nie bierze takich drobiazgów (sic!). Trzeci - to nie jego rewir, wykonanie mapy ze 4 tygodnie (o zgrozo). Czwarty - już nie pamiętam ale nic ciekawego. W końcu zrezygnowany przypomniałem sobie o Panu Janie, który jest emerytowanym geodetą i kiedyś coś mu zlecałem. Poszperałem w necie i bingo. Jest. Zadzwoniłem, umówiłem się i mapa miała być gotowa w 2 tygodnie. Hura :-)

Kiedy wróciliśmy ze spaceru w parku mieliśmy pełne głowy. Obaw, pytań ale też nadziei.

Tego samego dnia, wieczorem zamieściłem na kilku portalach ogłoszenie sprzedaży naszego mieszkania. Rankiem, w drodze do pracy odebrałem 2 telefony od pośredników nieruchomości. Byłem zawiedziony, że to te "hieny" a nie pełnokrwiści klienci. Chcieli mieć naszą ofertę w swoim portfolio. Oczywiście nie zamykałem im drogi. Postawiłem tylko trzy warunki: my nie płacimy prowizji, chcemy określoną kwotę oraz nie podpisujemy umów na wyłączność. Nie zająknęli się. Do wieczora zadzwoniło jeszcze 7.

Najsensowniejszy wydawał się Pan Maciej z Metrohouse. I nos mnie nie zawiódł. Po tygodniu miał klienta, po dwóch mieszkanie zostało sprzedane. 

To był początek czerwca. Termin opuszczenia lokalu ustaliliśmy na 30 października. To nam odpowiadało z jednego względu. Olga miała termin na początek września. Chcieliśmy rodzić w Warszawie.

Klient oczywiście kręcił wąsem na zadatek - 40 tys. PLN. My się uparliśmy - ta kwota miała pójść na kupno działki. Domyślacie się, że to nam ustawiło nasze dalsze poszukiwania - działka nie mogła być droższa niż 40 tys.

No i się udało. Bardzo szybko znaleźliśmy nasze wymarzone miejsce. Blisko miasta ale na wsi. Blisko lasu ale z kilkoma sąsiadami. Cena cud miód - 35 tys. Za 10 ar. Prawie półdarmo :-)

Zapewne każdy z Was ma swoją historię. Historię, w której zaczął kiełkować pomysł budowy domu. Mamy taką i my.

Pamiętam jak dziś. To była piękna, ciepła, leniwa majowa niedziela roku 2014. Poszliśmy na południowy spacer do parku w Ursusie. Gołąbki, to część Ursusa z zabudową willową. Nie są to oszałamiające domy, wiele pobudowano przed wojną. Część z nich jest do generalnego remontu, część całkiem niezamieszkanych i niszczejących, część starych ale zadbanych. Czasem przeplatają ulice całkiem nowe budynki. Niemniej te uliczki mają klimat. Klimat dawnych czasów. I tak mijając kolejne domy wzdychaliśmy. Jak fajnie byłoby mieć taki dom. Usiąść na ganku i popijać mrożoną kawę. Patrzeć jak po ogrodzie grasują nasze dziewczynki. 

Zanim doszliśmy do parku padło fundamentalne pytanie. Nie pamiętam kto je zadał. To nieistotne z dzisiejszej perspektywy. Ważne, że padło. A brzmiało ono: "a może i my wybudujemy dom?".

Kiedy nasze nogi doprowadziły nas do bram Gołąbkowego parku decyzja była podjęta. Jesteśmy na tak!

Teraz to brzmi tak naturalnie - budujemy się. Ale dzisiaj myślę, że to było szalone. Mieszkaliśmy w Warszawie a postanowiliśmy się budować w... 200 km dalej, w Koninie. Pozostały tylko drobne szczegóły:

- sprzedaż mieszkania, które kupiliśmy... rok wczesniej,

- kupno odpowiedniej działki. Tak, powiecie, że to bułka z masłem. Ok, to proponuję mały eksperyment - stuknijcie na mapie miejsce oddalone od Was o 200 km. Załóżcie, że będziecie tam co 2 tygodnie. Teraz poszukajcie tej wymarzonej działki. Proste?,

- zgranie 3 elementów - termin sprzedaży mieszkania, termin rozwiązania ciąży Olgi i poszukanie pracy w nowym miejscu. Nie wiem jak ja wtedy mogłem spać...